Πάντα να έχεις να θαυμάζεις, και θα έχεις να θυμάσαι.

Πριν από ένα χρόνο, τέτοιες μέρες, έχασα τον μπαρμπαντρίκο, έτσι τον φώναζα τον παππού μου τον Ανδρέα. Την Κυριακή είναι το μνημόσυνο, μα δεν μου λέει τίποτα. Και δεν είναι ότι δεν ήμουν «συμφιλιωμένος» με την ιδέα, μεγάλος ήταν σε ηλικία, μα ήταν παιδί σε καρδιά. Άνθρωπος που έζησε δύσκολα, από ένα μικρό χωριό της Β. Ηπείρου, καθόλου ταξιδεμένος, φτωχός στην τσέπη, χωρίς σπουδές μα πολύ «μορφωμένος», κυρίως στα μάτια μου. Τον θαύμαζα.

Πάντα είχα να θαυμάζω πάνω του, είχε τρόπους, σεβόταν τον ξένο, το «ξένο», τον διπλανό του, την οικογένεια του, τον άνθρωπο του, τη Γιαγιά μου δηλαδή, την αγαπημένη μου Ευρυνόμη, που πάνω από 60 χρόνια στάθηκε δίπλα της αγέρωχος και δυνατός, με καμάρι, κι ας της έλεγε που και που ότι του ‘χει φάει τη ζωή.

Πάντα είχα να θαυμάζω πάνω του, κρατούσε τα παιδιά του κοντά, αγάπησε τον ανιψιό του – που υιοθέτησε – όσο δεν μπορώ να περιγράψω,  τα εγγόνια δεν μας στεναχώρησε ποτέ, και είχε έναν τρόπο να σε κάνει να νιώθεις ότι όσο είναι εκεί δεν σε νοιάζει και δεν σε τρομάζει τίποτα.

Πάντα είχα να θαυμάζω πάνω του, τον ένοιαζε να ξέρει ότι πρώτα είναι καλά οι άνθρωποι γύρω από τους ανθρώπους του, ακόμη και στα τελευταία του ρωτούσε με αληθινό ενδιαφέρον όσο «χαμένος» κι αν ήταν. Το τελευταίο πράγμα που με ρώτησε ήταν «που είναι;» για το κορίτσι που ήταν τότε μαζί μου και μετά «ο σκύλος;», γιατί τα αγαπούσε τα σκυλιά πολύ, και ζήτησε να του τον πάω να τον δει, μα δεν πρόλαβα για μια ημέρα.

Μάλλον από τον παππού μου την πήρα την τόσο μεγάλη αγάπη για τα σκυλιά τώρα που το σκέφτομαι.

Πάντα είχα να θαυμάζω πάνω του, ακόμη και όταν όλα πήγαιναν στραβά έβρισκε υπομονή να πει ότι θα φτιάξουν, κι ας είχε χάσει ένα παιδί στα 9 του χρόνια, τον αδερφό του στα 25, ας είχε δουλέψει μια ζωή σχεδόν σε εργοστάσιο τούβλων για να προσφέρει ότι μπορεί στην οικογένεια του, ας είχε στερηθεί όσα δεν φανταστήκαμε ποτέ εμείς.

Πάντα είχα να θαυμάζω πάνω του, ήταν πλούσιος χωρίς χρήματα, ήταν ξεκούραστος χωρίς να έχει ξεκουραστεί ποτέ στη ζωή του, ήταν μορφωμένος χωρίς σπουδές, ήταν χαμογελαστός χωρίς να έχει λόγο.

Πάντα θα έχω να θαυμάζω, κατάφερε να είναι εδώ για μένα χωρίς να είναι πια.

Πρώτη φορά μιλάω public για αυτό, πιθανότα και τελευταία.

Frowned to be Greek or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Dumb

Τι θέλουν πια αυτοί οι φτωχοί; Τι θέλουν; Γιατί δεν θέλουν την ανάπτυξη; Τώρα που τα καταφέρναμε; Μια χαρά ήμασταν. Λίγο ακόμα θέλει,  λιγότερα χρήματα στην τσέπη, λιγότερα δικαιώματα στις αποφάσεις, λιγότερη αξιοπρέπεια στην καθημερινότητα και είχαμε φτάσει σχεδόν εκεί. Γιατί δεν ακολουθούν τον δρόμο που δείχνει την λύση του προβλήματος;

Ξεκάθαρα μας το λέει η Γερμανία, που έχει τα λεφτά και όπως και να το κάνουμε κάνει όπως είναι λογικό το αφεντικό στην ΕΕ τον ισότιμων μελών, δεν είμαστε σε θέση να επιτρέψουμε κοινωνική πολιτική, πρέπει να εφαρμόσουμε πρώτα οικονομική πολιτική με τους όρους που θα φέρουν γρήγορα χρήματα, να πάρουμε τα ευρώ μας. Να πάρουμε ότι μπορούμε από τον κόσμο, τα λίγα από τους πολλούς, έτσι βγαίνει το ευρώ, έτσι γεμίζει το σακούλι, φασούλι το φασούλι. Κι αν είσαι ένας από εκείνους που έχουν τα «λίγα», μην ζητάς παραπάνω, δεν σου αξίζει, γιατί έβαλες λέει και εσύ πλάτη στην κατρακύλα και τώρα πρέπει να το δεχτείς ως θυσία.

Βέβαια η αγορά ομολόγων έχει προσφέρει στο Βερολίνο σχεδόν 80 δισ. ευρώ σε έσοδα μεταξύ 2009 και 2013 και κυρίως λόγω της κρίσης, συμβάλλοντας μαζί με τα φορολογικά έσοδα στον ισοσκελισμό του προϋπολογισμού και τη σταθεροποίηση του δημόσιου χρέους της. Εξίσου σημαντική είναι και η συμβολή των εξαγωγών, οι οποίες βοηθήθηκαν από ένα σχετικά αδύναμο ευρώ ως προς το δολάριο. Δεν έχει σημασία που το γερμανικό Δημόσιο δανείστηκε την εν λόγω περίοδο με χαμηλότερα επιτόκια, ενώ και τα γερμανικά ομόλογα, ως σύμβολα ασφάλειας και σταθερότητας, είχαν μεγάλη ζήτηση εν μέσω δημοσιονομικής κρίσης. Δεν έχει σημασία που το όφελος από όλη αυτή την κατάσταση ήταν στα 40 περίπου δις ευρώ για την Γερμανία. Δεν έχει σημασία που εργαζόμενοι και εργαζόμενες από την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία κατευθύνθηκαν στη Γερμανία προς αναζήτηση εργασίας και προοπτικών και μάζεψε επιπλέον 370.000 καταρτισμένους επιστήμονες.

Και οποιοσδήποτε λογικός θα πει τι φταίει η Γερμανία που τα πάει καλά; Τι φταίει η Γερμανία που όλοι οι άλλοι είναι ή σπάταλοι, ή κάνουν κακοδιαχείριση και δεν έχουν ανάπτυξη για να επενδύσουν σε αυτούς οι αγορές; Απλά έτυχε όσο πέφτουν οι άλλοι να ανεβαίνει η Γερμανία. Και στην τελική γιατί παραπονιούνται; Εκείνη βάζει τα πολλά λεφτά για τους δανεισμούς και τα προγράμματα διάσωσης! Τώρα αν δεν θέλει να πάρει τα λεφτά της από την ανάπτυξη αλλά από την λιτότητα στις υπόχρεες χώρες δεν καταλαβαίνω γιατί σας ενοχλεί. Πως θα σωθεί η οικονομία μια χώρας τελοσπάντων αν όχι με θυσίες;

Έτσι μόνο θα σωθεί και η Ελλάδα. Με θυσίες. Κι άλλες.

Πρέπει λοιπόν να μείνουμε στη Λιτότητα. Μείωση μισθών, μείωση δαπανών για την παιδεία, μείωση παροχών υγείας, μείωση στα δικαιώματα των εργαζομένων, μείωση στα δικαιώματα των ασφαλισμένων, μείωση σε ότι μπορεί να γλιτώσει έστω και λίγα ευρώ. Γιατί αν δεν το κάνουμε θα πρέπει να φύγουμε από το ευρώ. Και τότε θα καταστραφούμε.

Βέβαια δεν έχει σημασία η επίδραση που θα έχει στις άλλες χώρες, γιατί πια έχουν οχυρωθεί λέει. Αν και μόνο για την Ιταλία, το ύψος των ζημιών αν η Ελλάδα πέσει σε ένα #GREXIT διαμορφώνεται στα 61,2 δισ. ευρώ. Η Γερμανία χάνει περί τα 92 δισ. ευρώ, με τη Γαλλία να ακολουθεί με 70 δισ. ευρώ. Επίσης κάτι 4,3% του ΑΕΠ για την Εσθονία, 4,2% για τη Σλοβακία και 5,3% για τη Μάλτα και άλλες χώρες που είναι λίγο λιγότερο ισότιμες από τις άλλες στην ΕΕ και επομένως δεν αξίζουν αναφοράς.

Πρέπει λοιπόν τώρα ο Έλληνας να πάρει το μάθημα του, γιατί δανείστηκε χρήματα, χρήματα που δεν ήταν σε θέση να δανειστεί, αλλά με κάποιο τρόπο κατάφερε και τα πήρε. Γιατί δανείστηκε χρήματα και τα έφαγε, τα έφαγε σε τεμπελιά και μπουζούκια, πουτάνες και Porsche Cayenne. Γιατί δανείστηκε χρήματα που δεν ήταν δικά του αλλά τα πήρε με το ζόρι(;) από τους ισότιμους ευρωπαίους εταίρους. Γιατί δανείστηκε χρήματα που του επέτρεψαν να ζει πάνω από τις δυνατότητες του (wtf) και δεν το σκέφτηκε ούτε μια στιγμή.

Είναι βέβαια εντυπωσιακό το πόσο εύκολα ξεχάσαμε τις τράπεζες που μας έπιαναν από τα μπατζάκια στους δρόμους και μας έβαζαν μια πιστωτική με το «ζόρι» στο στόμα. Πως ξεχάσαμε τα στεγαστικά που έδωσαν σε κάθε μπατιράκι, χωρίς κανέναν έλεγχο, για να πάρει εκείνο το σπιτάκι που τώρα δεν έχει να ξεπληρώσει. Πως ξεχάσαμε τα διακοπο-δάνεια που σου ξέπλυναν τον εγκέφαλο με τις διαφημίσεις για διακοπές και χλιδή με μόνο 8% επιτόκιο και 10 χρόνια αποπληρωμή. Πως ξεχάσαμε την αγορά αυτοκινήτου με 72 δόσεις. Πως ξεχάσαμε την στήριξη της μικρομεσαίας -άρρωστης- επιχείρησης με δάνεια αέρα δεκάδων χιλιάδων ευρώ. Τα ξεχάσαμε όλα αυτά και τις τράπεζες τις ανακεφαλαιοποιήσαμε, δεκάδες δις ευρώ από την στήριξη των εταίρων μας πήγαν κατευθείαν στην διάσωση τους πριν λίγα χρόνια. Γιατί αλλιώς θα κατέρρεε η χώρα.

Βέβαια η χώρα δεν θα καταρρεύσει αν στραγγαλίσεις τον πληθυσμό της, αυτό θα φέρει ανάπτυξη, γιατί αν 2-3-4, όσοι τελοσπάντων στους 10 έβαλαν το χεράκι τους να φάνε κάτι πρέπει να το πληρώσουμε τώρα και οι 10, οι πολίτες βέβαια, μην κοιτάς τις τράπεζες, αυτές ανακαιφαλοποιήθηκαν. Δεν έχουν πια πρόβλημα. Πρόβλημα τώρα έχει ο κόσμος, αυτός χρωστάει τα λεφτά που πήρε πρώτα από τις τράπεζες και τώρα χρωστάει και τα λεφτά που πήραν οι τράπεζες επειδή έπεσαν έξω επειδή δάνειζαν αδιακρίτως. Βέβαια το να ζητήσεις τα χρήματα από όποιον τα έφαγε είναι ουτοπία, όχι κύριοι, αυτοί δεν θα πληρώσουν, εδώ θέλει θυσία από όλο τον ελληνικό λαό. Και τέλος πάντων γιατί λαϊκίζω τόσο πολύ; Είναι δυνατόν να λέω τέτοια πράγματα τώρα που χρειαζόμαστε ανάπτυξη;

Είναι δυνατόν να θεωρώ ότι δεν πρέπει όλοι να βοηθήσουμε την χώρα ενώ κάνω δύο δουλειές για να μην έχω οικονομικά προβλήματα; Πρόσεξε, όχι να έχω περίσσευμα, να μην έχω πρόβλημα. Είναι δυνατόν όταν οι σπουδές μου αξίζουν 600€ το μήνα καθαρά να παραπονιέμαι ενώ άλλοι είναι άνεργοι; Είναι δυνατόν να μην συμφωνώ με τη λιτότητα όταν μια μικρή εταιρεία που ξεκινήσαμε δύο άνθρωποι προσπαθώντας για κάτι καλύτερο έχει έναν ακόμη συνέταιρο που παίρνει μαζί με ΟΑΕΕ, λοιπές φορολογικές χρεώσεις, προκαταβολή φόρου (wtf) κτλ μεγαλύτερα κέρδη από μας; Έχω την ανάπτυξη στα χέρια μου και την κλοτσάω; Τι συμβαίνει; Γιατί δεν θέλω το καλό μας; Γιατί δεν μου αρέσει η ανάπτυξη που έρχεται;

Είδα πάμπολλες φορές τον τελευταίο καιρό ανθρώπους με μισθούς 2000€+, όχι άδικα, με σπουδές, πτυχία και μεταπτυχιακά από το εσωτερικό και εξωτερικό που κόστισαν μια περιουσία από το νηπιαγωγείο κιόλας, οικογενειακά δέντρα πιο καρποφόρα κι από λεφτοδεντριές, και εξασφαλισμένοι από ακίνητη περιουσία, να κοροϊδεύουν ανθρώπους που λένε ότι θα βγουν στους δρόμους να δείξουν στήριξη σε μια προσπάθεια να έχουν ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο, ανθρώπους που δεν έχουν όλα τα προαναφερόμενα αλλά ελπίζουν ότι δεν θα χρειαστεί να μην έχουν ούτε τα αυτονόητα. Είδα πάμπολλες φορές ανθρώπους τον τελευταίο καιρό να υμνούν τις τακτικές της λιτότητας για τους συνανθρώπους τους, γιατί οι ίδιοι δεν έχουν πρόβλημα, δουλεύουν σε πολυεθνική με εργασιακές τακτικές του εξωτερικού. Είδα πάμπολλες φορές ανθρώπους τον τελευταίο καιρό να ελπίζουν η αρχηγική Γερμανία να δείξει στους Ελληναράδες τι πρέπει να πάθουν για να μάθουν, και μετά πήγαν να πάρουν το παιδί τους από το ιδιωτικό σχολείο των χιλιάδων ευρώ το μήνα. Και όχι δεν κατακρίνω κανέναν που έχει οικονομική άνεση, κατακρίνω τον φαντασμένο άνθρωπο που επειδή έχει ακόμη οικονομική άνεση εν μέσω κρίσης θεωρεί ότι μπορεί να πατρονάρει τους υπόλοιπους, να τους πει πως να ζήσουν, να τους κουνήσει το δάχτυλο που δεν μπορούν να ζήσουν με όσα βγάζουν και να τους πει να κάτσουν φρόνιμα και να μην ζουν πάνω από τις δυνατότητες τους. Δεν έρχεται έτσι η ανάπτυξη παιδιά, δεν κάνουμε δουλειά με χαρούμενους ανθρώπους, δεν πάμε πουθενά χωρίς μιζέρια, δυστυχία, πείνα και κακό για όσους δεν έχουν χρήματα. Αγαπημένοι μου όλων αυτοί που φωνάζουν «Θα μας πάρετε στο λαιμό σας» και εννοούν όσους έκλεισαν τα μαγαζιά τους, έμειναν άνεργοι, δεν έχουν καμία πρόσβαση στην υγεία και εξαθλιώθηκαν. Αγαπημένοι φυσικά και όσοι διατυμπανίζουν ότι αν ο κατώτατος μισθός ανέβει στα 751 θα καταστραφούμε με απόλυτη σιγουριά, άνθρωποι που πληρώνονται 5000€ το μήνα.

Πως δεν βλέπει ο λαός ότι έπρεπε να πάμε άλλα 5 χρόνια με μνημόνιο, να φθάσει το χρέος στο 250% του ΑΕΠ, η ανεργία στο 40%, να τα πουλήσουμε όλα μήπως και δημιουργήσουν οι επενδυτές θέσεις εργασίας, Πως; Συζητάμε για μια Ευρωπαϊκή Ένωση στην οποία ηγεμονεύει η Γερμανία διαμέσου μη εκλεγμένων τραπεζιτών, και αποφασίζει, διατάζει και εκτελεί. Και αυτό αν μας αρέσει, αλλιώς η πόρτα είναι ανοιχτή και τα σκυλιά προς το παρόν προφυλακισμένα.

Κάθε μέρα διαβάζεις από παντού δεκάδες εκδοχές του ίδιου πράγματος. Ο άλλος, οικονομολόγος, δίνει παράδειγμα της δανειακής σύμβασης με βάση το αν σου έδινε κάποιος λεφτά να πάρεις iPhone. *κλάπ, κλάπ, κλάπ*, γιατί το ίδιο είναι ο δανεισμός ανάμεσα σε ιδιώτες και το ίδιο ανάμεσα σε κράτη. Ο άλλος λέει πως θα σωθούμε γιατί είμαστε τσαμπουκάδες, ο τρίτος ότι μας έχουν ανάγκη και θα μας σώζουν για πάντα, ο τέταρτος ότι το κάνουν γιατί έχουν μένος εναντίον μας από παλιά, ο χαζός του χωριού ανάβει καπνογόνο γιατί η ΕΚΤ μας πιέζει και σαν καλός χλαπάτσας λέει θα δείτε τι θα πάθετε.

Όταν αυτοί ήταν στα δέντρα και έτρωγαν βελανίδια λοιπόν εμείς ήμασταν κάτω και είχαμε ήδη χοληστερίνη, όταν αυτοί κατέβηκαν όμως από τα δέντρα εμείς ήμασταν στα υπόγεια και παίζαμε πετροπόλεμο μεταξύ μας. Και όσο μεταξύ μας παίζουμε πετροπόλεμο η ΕΕ, η Γερμανία, η EKT, το ΔΝΤ και όποιος άλλος χρειαστεί θα έχει την άνεση και θα παίρνει το δικαίωμα να σε τραβάει από το χέρι μέχρι να βγεις από τα υπόγεια, το θέμα είναι ότι έχεις ήδη χάσει ένα χέρι από την κρίση εδώ και τόσα χρόνια και τώρα σε τραβάει από το άλλο, κι αν τραβήξει έτσι όπως θέλει το πιο πιθανό είναι να στο ξεριζώσει, και τότε το μόνο που  μένει είναι το υπόγειο για σένα και ένα ξεριζωμένο χέρι για εκείνους.

Ο Μπάμπης ο Ομνομνομνομνομ

Ο Μπάμπης, γνωστό κτήνος που βρέθηκε να ζει ανάμεσα μας τους τελευταίους μήνες δεν αντέχει χωρίς τη βόλτα του, χρειάζεται 4 λουριά και δυο σαμάρια να τον κρατάς οταν τον βγάζεις, βγάζει φωτιές από το στόμα, κατουράει οξύ και κλάνει κεραυνούς.

Η συνήθης διαδρομή του είναι σαν αποτέλεσμα ταινίας του Στήβεν Σηγκάλ πριν παχύνει και γίνει σαν πρησμένο πιγκάλ, πτώματα σε πεζοδρόμια, κρεμασμένα σε δέντρα, καρφωμένα σε μάντρες σχολείων, όλα με σκισμένα ρούχα από την μανία του τριτοξάδερφου του Γκοτζίλα με τέσσερα πόδια.

Τους τελευταίους δυο μήνες λοιπόν που ο Μπάμπης κυκλοφορεί κάτω από τα πόδια μας η συναναστροφή με τον κόσμο στην βόλτα του είναι περίεργη και ιδιαίτερη. Την μεγαλύτερη αγάπη την έχει όμως για αυτούς όπως την καθώς πρέπει κυρία που συναντήσαμε σήμερα, η οποία άρχισε να ουρλιάζει σε μένα «πάρε τον από το πεζοδρόμιο ηλίθιε, κρατά τον να περάσω, εδώ είναι για ανθρώπους» και κόλλησε στον τοίχο, ο Μπάμπης εν τω μεταξύ κούνησε την ουρά του τόσο γρήγορα που ο κώλος του άρχισε να απογειώνεται και επομένως πιστεύω ότι φοβήθηκε η κυρία μην την αποκεφαλίσει.

Βέβαια όταν εξήγησα στην αγαπητή κυρία ότι ο Μπάμπης είναι ευγενικός και δεν θα την ενοχλήσει και ότι μπορεί να περάσει από δίπλα του φρόντισε να μου επισημάνει για δεύτερη φορά ότι είμαι ηλίθιος και ότι πρέπει να πάρω το ζώο από το πεζοδρόμιο για να περάσει.

Προσπάθησα παρά πολύ να της βάλω το λουρί του Μπάμπη και να την πάρω από το πεζοδρόμιο αλλά όλο αντιστεκόταν, ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί.

Εν τω μεταξύ ο αιμοβόρος Μπάμπης επιτέθηκε σε εμένα όταν ήμουν ανυποψίαστος:

ζήσε κι άσε τους άλλους να ψηφίζουν

H σκέψη μας όλες αυτές τις μέρες είναι με αυτούς που αναγκάζονται ως ένδειξη διαμαρτυρίας να ψηφίσουν νεοναζί, είναι τρομερό να μην θέλεις τον φασισμό κοντά σου αλλά να πρέπει να τον αγκαλιάσεις γιατί σε πιέζει η φτώχια, η ανέχεια και η έλειψη ελπίδας, όπως στο Κολωνάκι που δηλώνουν έντονα διαμαρτυρόμενοι «έξω οι ξένοι» με την ψήφο τους, και μάλλον θα τρίβουν μόνοι τους το πουρί απ’ τη λεκάνη από εδώ και πέρα.

Το αστείο είναι ότι όσοι ψάχνουν τα ποσοστά κοιτάνε μακριά τους, όχι καλοί μου άνθρωποι, όσοι ψάχνετε ακόμα τα ποσοστά των νεοναζί, μην κουράζεστε, τους διπλανούς σας ψάξτε πρώτα για να δείτε τι φταίει. Και όχι, δεν φτάνει να κοιτάξετε μόνο όσους τους ψηφίζουν, κοιτάξτε και λίγο πιο δίπλα, τους άλλους, τους apolitick/διαμαρτυρώμενους/πολιτικά ρομαντικούς/αδιάφορους φίλους που με την αποχή τους επιτρέπουν να φουσκώνει ο φασισμός. Καμία δικαιολογία, όπου και αν το δεις λάθος, όσοι αδιαφορούν αφήνουν το φασισμό να περνάει χαλαρός την πόρτα του και όλοι όσοι τους ψηφίζουν ξέρουν τι είναι πλέον, άρα ψηφίζουν γιατί είναι φίλοι του νεοναζισμού και χουντολάγνοι μισάνθρωποι.

Φαντάσου στην αίθουσα του σχολείου που ψηφίζεις πως εχει φωτογραφίες «κάτω η χούντα» κι απο κάτω ψηφοδέλτια νεοναζί. Το έκανες εικόνα; Λίγο δύσκολο συναίσθημα. Γιατί το άφησες μόνο στην εικόνα που σου έδωσε κάποιος άλλος λοιπόν; Πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθείς πως αν δεν πας ποτέ σε εκείνη την αίθουσα δεν θα το μάθεις; Τρομερά άβολη σκηνή, που βοηθάει αμέσως να καταλάβεις τι συμβαίνει και πόσο λάθος είναι αυτά που βλέπεις να εξελίσσονται γύρω σου.

Αγαπημένη κατηγορία ανθρώπων λοιπόν σε όλο αυτό είναι όσοι γκρινιάζουν για το ποιος βγαίνει αλλα δεν πάνε να ψηφίσουν. Γενικά πιστεύω πως θα μπορούσαν να κρατήσουν και μουτράκια ή την ανάσα τους για να δούμε αν θα έχει αποτέλεσμα, αλλά προφανώς -γιαόνοματουθεού- να μην πάνε να ψηφίσουν.  Ας τιμωρήσουν το πολιτικό σύστημα με αποχή, εκείνη την αποχή που επιτρέπει στον μη σκεπτόμενο ανεγκέφαλο αρχαιοελληνολάγνο να δυναμώνει κάθε μέρα. Αργά ή γρήγορα έτσι κι αλλιώς ίσως δεν χρειαστεί να ψηφίζουν γιατί δεν θα έχουν το δικαίωμα, και τότε θα ακολουθήσουν εικόνες χαμού και καταστροφής για το δικαίωμα που πάντα αγνοούσαν και ποτέ δεν εξασκούσαν.

Συζητήσεις απείρου κάλους σε κάθε παρέα σκεπτόμενη και σπουδαγμένη

-σιγά μην πάω να ψηφίσω, όλοι λαμόγια είναι

-ο ένας χειρότερος από τον άλλο είναι, σιγά μην τους ψηφίσω

-αυτός δεν θα κάνει τίποτα, είμαι σίγουρος, δεν παω

-μαλάκας είσαι; Δεξιά κι Αριστερά κάτω τα αφεντικά

κτλ κτλ κτλ

Οι οποίες βέβαια «σκεπτόμενες» παρέες πέναντί τους  έχουν παρέες ελληνοταλιμπάν φανατισμένων και εγκεφαλικά υπνωτισμένων ή απενεργοποιημένων που λειτουργούν κάπως πιο απλά

-Ουγκ τα ξένοι κακά μου πήραν δουλειά *ρίχνει ψηφοδέλτιο*

-Λαμόγια πολιτικοί με τη χούντα ήμασταν καλύτερα *ρίχνει ψηφοδέλτιο*

-Γεμίσαμε γκέι, αυτοι θα τους ισιώσουν *ρίχνει ψηφοδέλτιο*

-ΕΙΚΟΓΕΝΙΑ ΠΑΜΕ ΟΛΗ ΜΑΖΕΙ ΓΕΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΙΝΕΣ *ρίχνουν 8 ψηφοδέλτια*

Φαντάζομαι ότι γίνομαι γραφικός και υπερβολικός και δεν είναι έτσι, και φυσικά θα έπρεπε να αντιλαμβάνομαι πως η αποχή είναι ένα ισχυρό μήνυμα που θα φτάσει βαρύγδουπο στα αυτιά των πολιτικών/εκληματιών/ουρακοτάγκων που μόλις εκλέχθηκαν με διαφορά 0-11 ψήφων και οι οποίοι όλο και κάπου θα σε πετύχουν εσένα που πετάς εξυπνάδες και δεν θέλεις να τους υποστηρίξεις, γιατί χέστηκαν αν δεν υποστηρίζεις κανέναν.

Ψηφίστε και αφήστε τους νεοναζί να χαθούν στην ανυπαρξία που ζούσαν αν δεν θέλετε να τους έχετε μπροστά σας για πάντα. Ψηφίστε και μην αφήνετε τη μια ψήφο των υποστηρικτών τους να αντιστοιχεί σε δύο χαμένες. Ψηφίστε και μην αφήνετε το μίσος να ξεπερνά τις προσδοκίες σας. Ψηφίστε και μην βάζετε μόνοι σας το μαχαίρι ενός νεοναζί στο λαιμό των παιδιών σας.

Αλλιώς μην ψηφίσετε, ζήστε, ζήστε άπραγοι κι αφήστε τους άλλους να ψηφίζουν. Αφήστε εκείνους να ελέγχουν τη ζωή σας μέχρι να είναι στο χέρι τους.

 

 

εσύ, ποιανού είσαι;

για όνομα όλων των θεοτήτων που έχουν περάσει ποτέ από αυτόν τον πλανητη, όταν θέλετε να κάνετε χρήση της διαφοράς Υπηκοότητας και Ιθαγένειας δεν θα έβλαπτε, όσοι τουλάχιστον προσπαθείτε να αρθρώσετε λίγες λέξεις σωστά ενάντια στην απόδοση τους προς τα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα, να ξέρετε ότι στα χαρτιά ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΑΦΟΡΑ. Απλά στα επίσημα κείμενα προτιμάται η ιθαγένεια για λόγους πολιτικής ορθότητας. Η υπηκοότητα έχει συνδεθεί με τις απόλυτες μοναρχίες, όταν ο λαός όφειλε υπακοή στον «ελέω Θεού» μονάρχη. Για τον ίδιο λόγο προτιμάται ο όρος πολίτης από τον υπήκοο.

Η μόνη διαφορά λοιπόν που είναι υπαρκτή και όχι παράλογη είναι ανάμεσα σε ιθαγένεια και εθνικότητα, η οποία εθνικότητα στην πράξη εκφράζει τη σχέση του ανθρώπου με τον πολιτισμό απ’ όπου προέρχεται η οικογένειά του και με τις αξίες της οποίας μεγαλώνει, ενώ η ιθαγένεια εκφράζει τη σχέση κράτους – πολίτη, με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που προκύπτουν για αμφότερα τα μέρη από αυτήν.

Προφανώς λοιπόν τα παιδιά των μεταναστών που μένουν νόμιμα στη χώρα, έχουν γεννηθεί και σπουδάσει εδώ, καταφέρνοντας σε άθλιες συνθήκες αυτά που εμείς θα θεωρούσαμε αυτονόητα, πρέπει να πάρουν την ιθαγένεια γιατί πιθανότατα ξέρουν καλύτερα από πολλούς «ιθαγενείς» να μην την ξεχωρίζουν από την υπηκοότητα, είναι όμως δύσκολο να το καταλάβει κανείς, το αντιλαμβάνομαι, ίσως δεν θα έπρεπε να ταλαιπωρούμε τους συνανθρώπους μας με αναλύσεις. Ας κρατήσουμε αυτόν τον υπέροχο λαό καθαρό για να συνεχίσουμε να είμαστε υποδείγματα ανθρώπων, μην μας σπιλώσουν το μέλλον παιδιά που μπορεί να έχουν να προσφέρουν κάτι περισσότερο από τα λαμπερά μυαλά αυτού του τόπου που παίρνουν τις όποιες αποφάσεις.

Βέβαια δεν αξίζει σε κανένα παιδί να γίνει συμπολίτης ανθρώπων που το μισούν, και είναι τόσο κρίμα να μην βλέπουμε ελπίδα και μέλλον στους ανθρώπους που θέλουν να γίνουν κομμάτι της κοινωνίας μας και προσπαθούν για χρόνια να είναι καθ’όλα νόμιμοι και ακέραιοι για να τους αποδεχτεί ένας λαός που απλά δεν καταλαβαίνει τη διαφορά ανάμεσα σε δυο απλές και ταυτόσημες έννοιες.

Τέλος πάντων, όταν καταλάβουμε όλοι ότι η βία γεννά βία και το μίσος φέρνει μίσος, ίσως καταφέρουμε να συμβιώσουμε με τους μετανάστες που νόμιμα και μόνιμα προσπαθούν να χτίσουν μια ζωή από την αρχή, ίσως, ίσως όταν επίσης αυτή η χώρα καταφέρει να αποκτήσει μεταναστευτική πολιτική, κανείς δεν διαφώνησε σε αυτό, μόνο που όσο αντιμετωπίζεις κάποιον ως ανεπιθύμητο, τόσο τον περιθωριοποιείς, και αυτό δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει κανείς.

θα έπρεπε να είναι αυτονόητο το να πάρουν άδειες παραμονής και υπηκοότητα όσοι νόμιμα την δικαιούνται, δεν υποστήριξε κανείς την παρανομία στη μετανάστευση και τον λαθραίο, δεν  θα τα χαλάσουμε εκεί, αλλά αφού συμφωνείτε ότι σας πειράζει το ποια από τις δυο λέξεις για το ίδιο πράγμα χρησιμοποιούμε, ας τους δώσουμε μόνο την υπηκοότητα και ας μην την λέμε ιθαγένεια, για να μην χρειαστεί στα 18 τους να στηθούν σε μια ουρά στο τμήμα αλλοδαπών Αθηνών μέρες ολόκληρες για να πάρουν άδεια παραμονής στη χώρα που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν.

Πιο σημαντικό απ’ όλα όμως θα ήταν να αφαιρέσουμε την ελληνική υπηκοότητα από όσους Ιθαγενείς δεν γνωρίζουν τίποτα για τον τόπο τους, την ιστορία του, την γλώσσα του κτλ, σωστά; ΤΙ; ΟΧΙ;

χίλιες σελίδες το λεπτό

Δεν μπορούσε να σταματήσει να διαβάζει, ακόμα και όταν δεν κράταγε τίποτα στα χέρια του ένιωθε ότι διάβαζε τους ανθρώπους, τους παρατηρούσε και έβλεπε στις κινήσεις τους χαρά, αποστροφή, λύπη, αδιαθεσία και χίλια άλλα που πάντα είχε ένα τρόπο να σου τα δικαιολογεί αλλά χωρίς πολλά πολλά και να σε αφήνει απλά να συμφωνείς για να μην τρελαθείς.

Κανείς δεν ήξερε το όνομα του, ούτε πως βρέθηκε εκεί μαζί τους, ή πως γινόταν να είναι πάντα εκεί όταν κάποιος τον χρειαζόταν, μα ακόμα και αν δεν ήξεραν πως να τον φωνάζουν όλοι ένιωθαν πως ήξεραν ποιός είναι, σαν να τον ήξεραν από παλιά, σαν να έχουν για αυτόν αναμνήσεις ή ιστορίες να διηγηθούν.

Εκείνος κάθε φορά που τον ρωτούσαν πως γίνεται να ξέρει τόσα πολλά για αυτούς έλεγε πως έχει διαβάσει το κάθε τι που έχουν κάνει, και η κουβέντα τελείωνε εκεί, όλοι τον είχαν αποδεχτεί, μέχρι που άρχισε να διαβάζει πίσω από τις κινήσεις τους και άνοιξε τα βλέμματα και έψαξε τα πιο προσωπικά και κρυφά τους θέματα. Βλέπεις όλοι διασκεδάζουν με κάτι εντυπωσιακό και καινούριο αλλά όχι όταν βγάζει στην επιφάνεια αυτό που πολύ όμορφα και προσεκτικά έχουν καλύψει με πολύ μεγάλες δόσεις από ηρε-μυστικά.

Ώσπου μια μέρα γνώρισε εκείνη την παρέα από βιβλία, που έγραφαν για κάποιον που δεν μπορούσε να σταματήσει να διαβάζει και άρχισε να τα διαβάζει με μανία, μα ήταν τρεις χιλιάδες σελίδες και τα τελείωσε σε τρία λεπτά και η ζωή του έγινε πάλι βαρετή. Για άλλη μια φορά δεν είχε τίποτα να του απασχολεί το μυαλό. Τότε κατάλαβε γιατί δεν γίνεται να μην έχεις κάπου στο βλέμμα σου πράγματα που δεν πρέπει να διαβάζονται, τότε ήταν που αποφάσισε να σταματήσει να διαβάζει τα πάντα τόσο γρήγορα, να αφήνει να του αφηγούνται από μόνα τους, να ξετυλίγονται μπροστά του και όχι στο μυαλό του.

Τότε κατάλαβε γιατί οι φίλοι του δεν νοιάστηκαν ποτέ για το όνομα του.

κράτα λίγο, να βουτήξω στο κενό

Πάντα ήθελε να ζήσει μια μέρα σαν καρτούν αλλά έπρεπε να υπακούει σε νόμους που είχαν άλλοι αποφασίσει, δυστυχής κάθε βράδυ που πέρασε κι άλλη χαμένη ευκαιρία κράταγε δεμένη την ελπίδα στον καρπό του όπως κρατάνε τα παιδιά τα μπαλόνια με ήλιο. Το χημικό στοιχείο με ατομικό αριθμό 2 και ατομική μάζα 4,002602 amu, που ανάθεμα τον αν ήξερε τι είναι αλλά πολύ του άρεσε να το λέει γιατί από το σχολείο του είχε αποτυπωθεί στο μυαλό πως είναι άχρωμο, άοσμο, άγευστο, μη τοξικό, ιδανικό, μονοατομικό, και παρ’ όλα αυτά είναι επικεφαλής των ευγενών αερίων, περίπου δηλαδή όπως ένιωθε εκείνος, αλλά χωρίς το επικεφαλής, και το αερίων.

Πάντα με το μπαλονάκι του παρέα ξύπναγε και πάταγε το snooze με το βάρος όλης της γης στα χέρια του και ας ήταν μόνο ένα απλό πάπλωμα που τα κρατούσε έτσι, ώσπου την περασμένη Παρασκευή μόλις χτύπησε το ξυπνητήρι και το χτύπησε και αυτός, τον χτύπησε και εκείνο, δυνατά, σφαλιάρα, και ήταν τέτοια η σφαλιάρα που ξέχασε και snooze και παπλώματα και τα πάντα, και μόλις γύρισε να δει τι συνέβη όλα ήταν πάλι φυσιολογικά, οπότε προφανώς αυτά δεν είναι πράγματα λογικά και απλά το φαντάστηκε. Μπήκε στο ντους και μέσα στη νύστα του πάτησε το κίτρινο παπάκι που είχε βάλει εκεί το κορίτσι, και άκουσε ένα ΚΟΥΑΚ, δυνατό, και το βλέμμα στο παπάκι ήταν συνοφρυωμένο, χρειάζομαι καφέ σκέφτηκε, δε έχω συνδεθεί ακόμα με την πραγματικότητα.

Πήρε τον καφέ του, κλείδωσε, μπήκε στο ασανσέρ και βγήκε να πάει προς το μετρό, φυσικά και δεν έδωσε σημασία γύρω του, όπως πάντα, αγνόησε τον τεράστιο σκύλο που ήταν ντυμένος με σαλοπέτα (λέξη που δεν ήξερε αν θα χρησιμοποιήσει ποτέ, του είχε πει τι είναι μια κοπέλα στη δουλειά πριν μερικά χρόνια, και το καταχώνιασε στις άχρηστες λέξεις που κάνει ότι χάρηκε που έμαθε, αυτός το έλεγε πάντα φόρμα συνεργείου) που έβγαζε έναν άλλο σκύλο βόλτα. Όπως δεν είδε ότι στον δρόμο προς τον σταθμό είχε ανοίξει Saloon και έξω είχε δεμένα άλογα, μέχρι που έφτασε λίγο πριν τις κυλιόμενες και εμφανίστηκε από το πουθενά ένας σκίουρος στο δέντρο πιο δίπλα, του πέταξε ένα βελανίδι και του φώναξε «Αν δεν θέλεις εσύ μια φορά τη μέρα σου δεν την θέλουμε εμείς δέκα ρε καριόλη», και έφαγε τέτοια φρίκη που έτρεξε να κρυφτεί όσο πιο βαθειά γινόταν στη γη, σχεδόν τριάντα μέτρα, δηλαδή στην αποβάθρα για Μοναστηράκι.

Σήμερα δεν είχε απεργία, όπως γινόταν εδώ και μισό μήνα, και του άρεσε πολύ που θα πήγαινε στο γραφείο με μετρό, πίστευε ότι θα ήταν σαν την πρώτη του φορά. Έκατσε να πάρει μια ανάσα, δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του ότι του μίλησε ένα σκίουρος, και σαν να μην φτάνει αυτό τον είπε και καριόλη, αλλά αυτό που δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί ήταν ότι του είπε πως είναι «η μέρα του». Έριξε μια ματιά στον πίνακα ανακοινώσεων για τις αναχωρήσεις, ό οποίος έκανε αντίστροφη μέτρηση ακόμα και στα δευτερόλεπτα και πάνω του είχε μια δεσμίδα από δυναμίτη ενώ παρατήρησε ότι στη γωνία βρισκόταν ένα κογιότ που διάβαζε στο kindle του το Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους περιμένοντας τον συρμό, μάλλον. Άρχισε να υποψιάζεται τι συμβαίνει, και σκούντηξε τον διπλανό του, ΡΕ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙΣ, του φώναξε, ενώ ο άλλος απομακρύνθηκε κοιτάζοντας τον περίεργα, και αδιαφορώντας.

Τώρα κατάλαβε τι συμβαίνει, ήταν «η μέρα του», και ήταν μόνο για αυτόν, κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να ζήσει τη μέρα του, ήταν όπως θα ήθελε εκείνος να είναι. Ακούστηκε αντί για το συρμό ο ήχος που κάνουν τα παλιά τρένα, αυτό ήταν, έπρεπε να το δοκιμάσει, γύρισε στην κοπέλα δίπλα του και της είπε «κράτα λίγο, θα βουτήξω στο κενό», κράτησε την ανάσα του, έπιασε τη μύτη του, φυσικά ποτέ δεν έμαθε καλό κολύμπι γιατί δεν τον άφηνε η μαμά του να πηγαίνει βαθιά και απλά βούτηξε, όλοι γύρω σάστισαν, προσπάθησαν να τον πιάσουν, μα εκείνος το έκανε ακριβώς πριν φτάσει το τρένο στην αποβάθρα και έκλεισαν τρομαγμένοι τα μάτια, αλλά το μόνο που ακούστηκε ήταν ένα δυνατό ΜΠΛΟΥΜ και τα νερά που πετάχτηκαν στην αποβάθρα και τα γέλια του καθώς χανόταν στο ποτάμι που ήταν εκεί σήμερα μόνο για εκείνον, που δεν θα τον πήγαινε στη φυλακή των κελιών μιας εφαρμογής, όπως το πρώτο βαγόνι που πάντα επιβιβαζόταν, αλλά όπου ο νους του κατεβάζει και ίσως τελικά τον έκανε να μη νιώθει πια όπως το ήλιο.