Κάθε πρωί που ξυπνάει είναι πελώριος, δεν υπάρχει τόπος αρκετά μεγάλος για να τον φιλοξενήσει, κοιτάει τα κτήρια από ψηλά, τους ανθρώπους να περπατούν βιαστικά για να φτάσουν κάπου ή να φύγουν από κάπου, κάπου που έχει σημασία, κάπου που δεν έχει σημασία, κάπου που θέλουν να βρίσκονται ή κάπου που δεν έχουν καμία θέση. Τα αυτοκίνητα είναι σαν ψεύτικα, παιχνίδια σε μια πίστα φτιαγμένη από τσιμέντο γεμάτο λακκούβες και οργή. Είναι μια από τις μέρες που ο μισός είναι στα σύννεφα και ο μισός πατάει στη Γη, προσπαθεί να μην πατήσει τίποτα από όλα αυτά αλλά δεν τον νοιάζει, δεν πειράζει, εκεί ψηλά δεν προσέχει τίποτα από όσα συμβαίνουν κάτω στα πόδια του. Και ίσως να χαθούν μια ή δύο ζωές καθώς περιφέρεται άσκοπα μα θα βρει τρόπο να επανορθώσει, δεν θα έχει γίνει άδικα, θα το κάνει να αξίζει, ή τουλάχιστον έτσι θέλει να πιστεύει.
Μα είναι άδεια η ζωή εκεί πάνω, και ο αέρας δεν τον αφήνει να ακούσει τίποτα παρά μόνο τις σκέψεις του, και ποιος θέλει να ζει μονάχος με τις σκέψεις του; Όσο περνάει η ώρα γίνεται ολοένα και πιο μικρός και νιώθει το βάρος όλου του κόσμου να τον σφίγγει στην παλάμη του, αλλά δεν τον νοιάζει γιατί όσο μικρότερος γίνεται τόσο δυνατότερα ακούει τους θορύβους από όσα γίνονται εκεί χαμηλά, όσο μικρότερος γίνεται τόσο πιο δυνατά ακούει τη μουσική, όσο μικρότερος γίνεται τόσο πιο κοντά φτάνει εκεί που πραγματικά θέλει να είναι, ή εκεί που νιώθει ότι πραγματικά θα ήθελε να είναι. Και όσο πιο δυνατά ακούγεται η μουσική τόσο πλησιάζει προς τα εκεί, αλλά δεν είναι ακόμη αρκετά μικρός για να φτάσει κοντά, είναι ίσα ίσα ικανός για να διακρίνει ένα δρόμο τόσο δα από τον οποίο πηγάζει μια υπέροχη φασαρία.
Και είναι ήδη απόγευμα, αλλά δεν είναι αρκετά μικρός ακόμη για να διακρίνει από που ακριβώς έρχεται αυτό που με τόσο ζήλο ψάχνει να ακούσει καθαρά. Και αφήνει τον κόσμο να τον σφίγγει ολοένα και περισσότερο, μέχρι που γίνεται αρκετά μικρός ώστε να αρχίσει να κοιτά τα κτήρια από χαμηλά, τους ανθρώπους να περπατούν πιο σιγά, να έχουν φτάσει ήδη κάπου, χωρίς να έχει σημασία που ή αν έχουν θέση εκεί ή όχι. Σημασία έχει ότι τώρα είναι ανάμεσα τους, σκοντάφτει πάνω τους, πέφτει με δύναμη σε αυτούς που στέκονται ακίνητοι στο δρόμο του, αποφεύγει τα αυτοκίνητα και την οργή όσο μπορεί, τώρα ξέρει ότι πρέπει να τρέξει να φτάσει εκεί από όπου έρχεται η φασαρία αυτή, πρέπει να κάνει γρήγορα γιατί ποτέ δεν είχε φανταστεί πως θα γινόταν ακόμη πιο μικρός όσο έφτανε κοντά της και αυτό τον τρομάζει.
Δεν υπολόγισε ποτέ ότι ο χρόνος του λιγοστεύει, μα τα κατάφερε, βρήκε από που ερχόταν αυτό που τον έκανε τόσο μικρό, μα δεν ήταν μουσική, ήταν σκέψεις, σκέψεις που άκουγε και ήταν δικές της, σκέψεις που έφταναν μέχρι τα δικά του σύννεφα, σκέψεις που ανάμεσα σε τόσο κόσμο μόνο εκείνες τον ένοιαζαν, σκέψεις που τον έκαναν να μην θέλει να γίνει ξανά μεγάλος ποτέ. Μα δεν φαντάστηκε πως ανάμεσα τους θα ήταν και σκέψεις που θα τον έκαναν ακόμη μικρότερο, τόσο μικρό που θα τον εξαφανίσουν. Τόσο καιρό άκουγε όσες από τις σκέψεις της μπορούσε ως γλυκιά φασαρία αλλά τώρα ήταν τόσο μικρός που μπορούσε να μπει ολόκληρος μέσα στο μυαλό της. Και πριν ξημερώσει ίσως προλάβει να της ψιθυρίσει πως μετάνιωσε που όσο ήταν στο ίδιο μέγεθος δεν την κράτησε περισσότερο εκείνο το βράδυ. Γιατί είχε χρόνια να νιώσει πως είναι να αγκαλιάζεις άνθρωπο και να νιώθεις ότι δεν έχεις προβλήματα, και το ένιωσε αυτό σε εκείνον το μικρό δρόμο, μα πριν προλάβει να της το πει έγινε τόσο μικρός που εξαφανίστηκε.
Ίσως προλάβει να της το πει κάποτε, ίσως να μην τα καταφέρει ποτέ.
Ίσως εξαφανίστηκε για εκείνη τη μέρα, ίσως για πάντα.
